25 Aralık 2014 Perşembe

Komşuda takipleşilir, bize de hediye düşer... (belki)


Merhaba sevgili takipçi aday adayıım!
Buralara geldim geleli ilk kez blogspot ailesinin bir parçası olduğumu hissedebildiğim bir etkinlikle karşınızdayım..

Kırık Şemsiye bir etkinlik düzenlemiş demiş ki hem birbirimizi tanıyalım, hemde çekiliş olsun. Sonra da  tutmuş bu gönderiyi hazırlamış...

Ben de derim ki bir bakın, kendiniz gibi bloggerlar ile tanışın... Ne kaybedersiniz ki?

Bir daha ki yazıya kadar sağlıcakla!

24 Aralık 2014 Çarşamba

yazmalı mı, yazmamalı mı?


 

Merhabaaa sevgili takipçi aday adayıım!!

Nasılsın? İyisin iyi. Bak iyi değilsen bile kocaman enerji gönderiyorum sana, iyi ol diye.

Yine yazmakla yazmamak arasında gidip gidip geldiğim, 'dur bir başlayayım da devamı gelirse yayınlarım' diye düşündüğüm bir yazıya başladım. (Eğer yayınlanmışsa bil ki devamı gelmiş.)

İnsanın karşısına ne zaman ne geleceği hiç belli olmuyor. Hiç olmuyor hemde. Okuyacağım kitapları bu mantıkla seçiyorum. Eğer bir kitap sizi içine almazsa mümkün değil o kitabın olamazsınız. Kitap sizin dünyanıza girmez, siz onun dünyasına girersiniz diyeceğim.

Eee ben böyle dururken birden bir kitap buldu beni. Arkadaşımın bir ödevi var, hiç zamanı yok ama. Bende ödevini onun yerine yapabileceğimi söyledim. Bu şekilde geldi buldu beni. Aslında doğruyu söylemek gerekirse beklentim düşüktü. Hatta kitabın abartıldığını bile düşünüyordum. İşte insan bazı şeyleri bilmeyince, ahkam kesmesi kolay oluyor. Ve bende yanlış yapıp bilgim olmadığı konuda fikir beyan ettim. (Yanlış bir şey yapmayın.)

Bu arada kitabın ismini söylemedim, sende hatırlatmadın... Teşekkürlerr... Bu nasıl okumak? Nerenle okuyorsun... Kitap Antoine De Saint-Exupery'nin Küçük Prens'i.  Kitap hakkında çok yorum yapmayacağım, güzel bir kitaptı. Herkesin anlayabileceği ama herkesin hissedemeyeceği bir kitap. Ben hissedebildiğimi düşünüyorum.

95 Sayfalık bir kitap evden Ayazağa'ya gidene kadar bitiyor. Bitmesin istedim ama merakımın önüne geçemedim. Hatta ben kitabı okurken çok güzel bir insanla tanıştım. Hani sevmeniz için tanımanızın gerekmediği türden bir insanla. Neyse bu çok güzel bir hikaye, anlatmayacağım ama. Bu yazıyı sırf onun içinde yazdım diyebilirim.

Kitabın sözlerini eminim ki sende internetten oradan buradan görmüşsündür. Ben bazı şeyleri biliyordum. Hani aslında çok derin olan, saatlerce hakkında düşünebileceğim şeylerin bu kadar basit anlatılması hoşuma gitti. Kesinlikle okunması gereken bir kitap olduğunu söyleyemem. Yaşarken hakkında düşünülmesi gerek. Resimli bir kitap, kitabın resimleri kitabı yazan Antoine Abi yapmış. Saatlerce bakabilirim resimlerine. Hatta son sayfada olan resmin fotokopisini çektirip meşhur panoya asabilirim... (Sağdaki resim) Yaparım bilirsin...

Tek sorun kitapta gereğinden fazla imla hatası yapılması, bir çocuk kitabında bu kadar hatanın olması beni yıldırdı, sonuçta bir çocuğun bu kadar hatalı bir yazını okuması hoş değil.

Azıcıkta altı çizdiğim benim hakkında düşündüğüm, seninde düşünmeni istediğim birkaç satır başı paylaşıp, seni azad edeceğim sevgili takipçi aday adayım...
"Bir generale, bir deniz kuşuna dönüşmesini buyursam, generalde buna itaat etmese, bu generalin kabahati sayılmaz. Benim kabahatim sayılır."
Küçük Prens'in ilk gittiği gezengende tanıştığı Kral'ın hep söylediği sözler bunlar. Üzerine hala düşünüyorum.
"Önce, az ötemde oturacaksın, şöyle otların üzerine... Ben sana göz ucuyla bakacağım; ama sen hiçbir şey demeyeceksin.Dil bütün yanlış anlaşılmaların kaynağıdır. Ama her gün biraz daha yakınıma oturmalısın..."
Buda Dünya'ya gelen Küçük Prens'in karşılaştığı Tilki'nin sözlerinden bir kesit. Tilki Küçük Prens'e kendisini nasıl evcilleştireceğine dair yapacaklarını söylüyor. Ama Tilki unutuyor ki  bir şeyi evcilleştirdin mi, sorumluluğu sana ait olur. O yüzden kimseyi evcilleştirmemeye dikkat edin. Evcilleştirirseniz de Küçük Prens gibi bırakıp gitmeyin.

Böyleydi işte. Benim aklımı baya kurcalayan cümleler bunlardı. Azıcık sende düşün bunlar üzerine. Hatta bir adım daha ileri git ve kitabı okumadıysan oku. Okuduktan sonra daha iyi anlayacaksın bu yazıyı. Arka pencerenden soracaksın kendine;
'koyun çiçeği yedi mi, yemedi mi?'


Yazarken bunu dinledim. Düşündüklerini kesinlikle paylaş benimle. Bir daha ki yazıya kadar görüşmek üzere!!



19 Aralık 2014 Cuma

"Yüzyıllık Aşk"


Merhaba sevgili takipçi aday adayım!

Günaydın, nasılsın? Ben bomba gibiyim. Patlasam kurtulacağım ama patlayamıyorum o misal. Günler öncesinden dediğim gibi buraya bir yazı gelecek*'in ilk yazısını yazıyorum şimdi. Kurtuldum bazı şeylerden, geride bıraktım devam ediyorum.

Öncelikle sadık bir müzesever olarak müze adı duyduğum zaman istemsizce 'bende geleyim mi?' diyorum. Tabi ki birilerinin peşine kuyruk olup gidiyorum. Uzun bir süredir herhangi bir kültür etkinliğine katılmamıştım. Hatta en son gittiğim müzeyi bile hatırlamıyorum diyebilirim. Bu sefer ne zamandır duyduğumuz duyup da ertelediğimiz 'amaan gideriiz' dediğimiz ama bir türlü gidemediğimiz bir sergiye gittik kızçelerle. 


Evet, İstanbul Modern Sanat Müzesi'nde 25 Eylül'de başlayan Türk Sinemasının 100. yıl dönümüne ithafen hazırlanan Yüzyıllık Aşk Türkiye'de Sinema ve Seyirci İlişkisi sergisine gittik. Aslında sergiyi duyanlar bir yanılgıya düşebilir, sergi sadece Türk Sinemasının 100 yılında neler oldu gibisinden bilgi vermek amacıyla hazırlanmamış.(En azından ben öyle olduğunu düşünerek gitmiştim, cehaletin inanılmaz hafifliği…) Bu 100 yılda oluşan sinemanın oluşumundan bugününe, sinemayı yaşatan unsur olarak seyirciye odaklanarak sinemanın seyirciyle buluşma anlarına, bu buluşmanın yarattığı şaşırtıcı ve büyülü kolektif ve kişisel dünyalara yer veriyor.

Sahne tozu yutmuş insanlardan beyaz perdeye geçişi anlatarak başlıyor. Giderek ilerliyor zaman tünelinde. Afişler, dergiler, biletler, koleksiyonlar ve daha niceleri... İnsanın aklına gelebilecek bir sürü sevgi metası. Aslında bu sergiden benim anladığım aşkın sadece iki insan arasında olamayacağı. Bir insan bir karaktere de aşık olabilir, bir filme de, bir karakterin bir diğerine aşık oluşuna da aşık olabilir.


Müzenin en sevdiğim yanı intertaktif oluşu. Yer yer filmlerden kesitlere yer verilmiş. Sonra dergiler, mektuplar insanların ellerine bırakılmış. Yani sevgiyi hissedebileceğimiz, ona dokunabileceğimiz daha rahat, bilindik bir ortam sağlanmış. En mükemmeli de plaklı olan bölümüydü. İstediğiniz plağı seçip pikaba yerleştiriyorsunuz ve tatatataaam işte Zeki Müren...

Aslında bu yazıda çok ipucu vermemeye çalıştım. Sırf gidip görebilin diye ama kendimi tutamadım yine... 25 Eylül'de başlayan sergi 4 Ocak'ta bitiyor. Böyle saf sadece sevmek için sevilen, hiçbir şey beklenmeden oluşan bir 'aşk'ı herkesin görmesi, bunun hakkında konuşması gerekiyor bence.


Üstelik İstanbul Modern'de çok uzak, ters bir yerde değil tramvayda (T1) Tophane durağında inin ve ileriye Fındıklıya doğru yürüyün ya da Fındıklı'da inin Tophane durağına doğru geri geri yürüyün. Hayır geri geri değil geriye doğru...

Son olarak sergiden çok beğendiğim birkaç cümleyle bu yazıyı sonlandırıyorum. Bir daha ki yazıya kadar görüşmek üzere. Sağlıcakla!

“Dolayısıyla sinema mikrobu kapmamak olanaksızdır. Film sona erince herkesi garip bir hüzün sarar. Salondan ayrılanlar her gün ki dünyalarına dönmek için bazı uzun koridorlardan geçip başka bir kapıdan kendine özgü bir havası olan daracık sokaklara çıkarlar.”

8 Aralık 2014 Pazartesi

Bir Küçük "Suzi" Hikayesi


Merhaba sevgili takipçi aday adayıım!

       Günaydın. Ne güzel kelime günaydın. Bugün böyle sabahtan akşama kadar bir şeyler yazma isteğimi içimden atamadım. Bugün delicesine sevgi doluyum. (İnsanlara değil, hayata)

       Sonra sabah yine müzik dinlerken o çok sevdiğim hikayeli türkülerden biri çıktı. Dedim ki belki bilmeyen vardır ya da bilipte unutan vardır ben en iyisi düzenleyip bloga yazayım bunu. Hep yazma isteğimi biraz olsun frenlemiş hemde size bir yatmadan önce hikayesi anlatmış olurum diye düşündüm. Ve oturdum bilgisayarın başına...

       Şimdi başlayayım hikayemize...  Hemen şuna bir tık. Diyarbakır'ın güneybatısında, Dicle Nehri'nin kıyısında, Kırklardağı diye bir dağ, bu dağın tam arkasında da Kırklar Ziyareti var. Zaten ülkemizin Doğu şeriti çok zengindir bu konuda. Türbelerden, ziyaretlerden geçilmez. İnsanlar buralara gider adaklar adar, isteklerini dile getirip uğruna kurbanlar keserler. Çocuğu olmayana çocuk, işi olmayana iş, sağlığı olmayana sağlık... Bir nevi pazarlık... Sorarsan Kırklardağı'na sen gittin mi diye hayır ben daha gitmedim fakat delicesine gidip görmek istiyorum Amed'i... 

        Neyse sohbete dalmadan başlayayım asıl hikayeye. Rivayete göre çoook uzun bir zaman önce Süryani zengin bir aile yaşarmış. Bu aileninde çocuğu olmuyormuş. Hekimlere mi gitmemişler, kiliselere mi gitmemişler yook bana mısın dememiş. Minicik bir yavruları olamamış. Gel zaman git zaman bu ailenin anne aday adayı kadın Kırklar Ziyareti'ni duymuş. "Aman efendim, canım efendim, gel gidip birde oraya adak adayalım" demiş. Başta kabul etmemiş adam sonra çocuk sevgisi ağır basmış, kalkmış gitmişler Kırklar Dağı'na... Kırk gün kırk gece Kırklar ziyaretine kırk kurban kesmişler. 41. gün kadın hamile kalmış. Allah bu çifte bir kız evlat vermiş... Bayramlar ile seyranlar ile kutlamışlar doğumunu. İsmini Suzan koymuşlar kızın ama kendi aralarında Suzi demişler bu minicik bebeye. Ne güzel isim Suzi...

       El bebek gül bebek büyütülmüş, bir dediği iki edilmemiş Suzi'nin... Anneciği her yıl doğum gününde, onu süsler, giydirir ve Kırklar'a götürerek, bir kurban kestirirmiş. Minnettarlığını göstermek için... Zamanla, Suzi büyümüş, serpilmiş. Güzeller güzeli bir genç kız olmuş. Tam serpilirken de, Müslüman komşularının evladı Adil'le aşık oluşmuşlar. Adil zaten küçüklüğünden beri vurgunmuş Suzi'ye. Yine bir doğum gününde, annesi Suzi'yi, kurban kesilmesi için Kırklar Ziyareti'ne göndermiş. Kadın artık çok yaşlanmış kendi gidememiş.) Adil de, bunları takip edivermiş, gitmiş sevdiğinin peşinden. Hizmetçiler kurban telaşıyla uğraşırken aralarından sıyrılan Suzi, Adil'le kuytuda buluşmuş. Eee ateşle barut yan yana durur mu? Birbirlerinin olmuş iki körpe beden. O gecenin hemen ardından Suzi bir tuhaflaşmış. 'Dicle Nehri beni çağırıyor' diye diye  deli divane olmuş. Kırklar Ziyareti, bu beraberliği bağışlamamış ve ziyaret Suzi'yi çarpmış. Suzi On Gözlü Köprü'nün orada, Dicle'nin serin sularına bırakmış kendini... Adil de sevdiceğinin ardından 'ziyaret çarptı bizi' diyerek ağlaya ağlaya aklını yitirmiş... 

     Dediğim gibi böyle anonim türkülerinin çoğunun bir hikayesi var. Doğrusu hangisidir bilinmez, rivayet sonuçta. Ben bu hikayeyi önceden de bilirdim, Ekmek Teknesi Heredot Cevdet'ten dinlerdim hep. Dinledikçe severdim. Suzi ismi bu yüzden hep farklıdır bende. 
   
     Ama tabi soru işaretleri yok mu kafamda, var... Bir kere Kırklar Dağı Suzi'yi çarptı tamam ama bu kızın anasıyla babası da bir zamanlar gidip Kırklar'da kırk gün kalmadı mı? Suzi gökten mi indi o arada?? Bu akıl büken soruyla seni baş başa bırakıyorum... İyi düşün bunu...

Sevdiğin hikayeler varsa benimle paylaş, bir daha ki yazıya kadar sağlıcakla!

Bir Küçük "Llorona" Hikayesi

Merhaba Sevgili Takipçilerim ve Aday Adaylarım!       Dünya’nın iyi insanlar hatırına döndüğü bu kötü günde herkese, dağlara, taşlara u...